Kozan' da ve İzmir' de iki muhtar ,'cenaze evinde yemek yenmez ,yemek götürülür' diyerek bu geleneği kaldırmış, çok da iyi yapmış.

Geçende bir yazı okudum hayret ederek.

Bir kadın, annesi ölmüş ,bir yandan ağlıyor bir yandan da pilav pişiriyormuş.

Hala kızı gelmiş ve ' yanına tavuk mu kızartsan ' deyince , kadın kaşığı kafasına fırlatmış. O gün, bugündür konuşmuyorlarmış.

Bu yazıyı okuyunca aklıma ilk gelen şuydu: Bir insan, annesi ölünce ocağın başına geçip pilav mı pişirir Allah Aşkına?

Kim ne yerse yesin.

Senin için yanarken , aklına gelen şey gelenlerin yemek yemesi mi olmalı?

Cenaze evleri, karın doyurma yeri midir?

Gelen insan,senin acını paylaşmıyorsa hiç gelmesin .

Aklıma ,Annemi kaybettiğimizde yaşadığım bir olay geldi.

Bizi sayan insanlar acımızı paylaşmaya geliyordu elbette ama iki kadın gözüme takılıyordu ,sabah geliyor akşama kadar gitmiyor, yemeğin üstüne çayı da içip gidiyor ve ertesi sabah bu döngü devam ediyordu.

Yediği içtiği önemli değildi de, Annemin tanıdığı biri gibi de değillerdi.

Hani, Annemin fitre - zekat verdiği birine de hiç benzemiyorlardı.

'Siz kimsiniz 'dedim, her gün geliyorsunuz ,Annemi nerden tanıyorsunuz?'

Annemi tanımıyorlarmış meğer ama ' Burası Memed Efendi'nin evi ,her zaman yemek olur cenazelerde ' demez mi bana!

İki kadın da , sabah gelip akşam yemeğini yiyip, üstüne de çaylarını içip eve gidiyorlarmış meğer.

Biz de sanıyoruz ki, Annemizi anmaya geliyorlar.

Evimizin Annesini kaybetmişiz,acımız büyük .

Tek derdimiz eve gelenlerin açlığını bastırmak mı yani?

O gün, yemek işini bitirdik.

Cenaze evleri lokanta değildir.

Oraya ,insanların acısını paylaşmak için gidersiniz .

Sanki, ölen öldü de ,üstüne tatlı da dahil kutlama yapıyorsunuz.

Ölüm bu!

Son yolculuk artık,geri dönüşü yok.

Ölüye saygı böyle olmaz.

Yemek olayına şiddetle karşıyım.

O masrafı bir yere bağışlayın, hiç değilse çocuklar doyar, gereksinmeleri karşılanır , hasta ise tedavi edilir.

Annem, nurlarda uyusun hep şunu yapardı ,biz de Annemden sonra aynı geleneği sürdürüyoruz .

Mahallede bir cenaze olduğunda, cenaze sahiplerinin elleri bir şeye gitmez, aç kalmasınlar diye yemekleri biz yapar götürürüz komşularımıza.

Çünkü; Annem de böyle yapardı ve doğrusu da bu bana göre .

Tanrı ,kimsenin evine acı düşürmesin elbette .

Ne yenen yemekler,ne içilen çaylar önemlidir o günlerde.

İnsanın kalbi kanarken pilav mı aklına gelir?