Bugün Pazar....

En sevdiğim gün.

Tanrı,insanın omuzlarına taşıyamayacağı yükleri vermezmiş.

Öyle mi acaba?

Dün, bir belgeselde gördüm ,bir çerçi, bir atın üstüne köy köy dolaşıp satacağı çuvalları, heybeleri yükledi de yükledi.

Zavallı hayvanın ayakları dolaşıyordu ağırlıktan.

Çerçi diyordu ki: bir kase tarhana çorbası bana yeter, bunun için çalışmam.

Böyle öğrenmişti, at yük taşıyan bir hayvandı, yükün ağırlığı belli olmayan.

Sonra ,kuzine soba imalatına geçti belgesel.

Eskinin, anne elinin değdiği ,sıcacık evlerin sobasına.

Çocukluğuma gittim bir anda, Annemin mutfaktaki kuzine sobasına.

Bir yandan ev ısınırken,bir yandan pişen yemekler, börekler ve aile olmak ...

Anne gidince ,ev de, aile de dağılıyor.

Çevremdeki ölü sessizliğine bürünmüş ,kapısı kapanmış evlere bakıyorum da, hepsinin Annesi yok.

Anne, toparlayıcı rolü hayatın.

Sac'da pişen D Böreğin tadını hangi börekçi verebilir ?

İstedikleri kadar börek çeşidi yapsınlar.

Annemin yaptığı kavurmalı,ıspanaklı ,yumurtalı,Darende usulü D Börek geliyor aklıma...

Bir de kızartırdı Annem...

'Anne Eli' dedikleri tam da budur.

Anne gidince ,bir çok şey bitiyor.

Pazar sabahına uyanıyoruz yine.

Dışarda ,tek bir kuş sesi var.

Diğerlerini arıyor belli ki, cılız sesiyle.

Bahar geldi.

Hayatın döngüsü yeniden başlıyor bütün canlılar için.

İş- güç, telaş, ekmek kaygısı...

Hepsi yaşanır,hepsi geçer ama...

En ağır yük, Özlem!

Burnunuzun direğini sızlatan o özlem...

Giden gidiyor da, kalana da eziyetini bırakarak gidiyor.

At, o ağırlığın altında yaşaya yaşaya ölecek ,

İnsan da,özleye özleye.

İyi Pazarlar...