#Eskiden, ben kızımı gönderirken buğulu gözlerle arkasından bakardım.
Annelik duygusu bu çünkü, annem de beni İstanbul'a gönderirken arkamdan dualar okur, çaktırmadan ağlardı. 
Zaman geçti, kızım büyüdü, artık o, beni uğurlamaya geliyor. 🙂
Ama bu işte bir yanlışlık yok mu? Giderken de, gönderirken de aynı duygu yaşanır mı?

Yanındayken bile özlemek dedikleri bu olsa gerek. 😉