Umuda dair umutsuzluğa düştüğümüz bu günlerde,bir parça umut demek,hayatın bize sunduğu ufacık şeyler.
CHP'nin içindeki dalgalanmaları ve yerel seçimleri AKP'ye hediye etme çabasını sonraya bırakayım ve bir umut yazısı yazayım.
Bu dünya,bu yazıma konu ettiğim bir kadının yüzü suyu hürmetine dönüyor, onu da belirteyim.
1 yıldır hayal ama eskiden,yani düşmeden önce her gün düzenli yürürdüm ve şehri keşfederdim.
Bir ev görürdüm, balkonunda yüzün üstünde saksı ve içinde rengarenk çiçekler.
Her baharın başında,o balkonda arpa zambakları öyle bir açardı ki,durur,hep seyrederdim o balkonu.
Bir gün,evin annesini gördüm ve üç-beş laf ettik.
-Annem de çok severdi bu çiçekleri dedim.Ama şimdi annem yok ve bu çiçekleri de yok.
Kadın gülümsedi.
Üstünden,bir yıl geçti.Ayağım yüzünden uzun yürüyemiyorum,o evin önünden de hiç geçemiyorum.
Bir gün geçtim ve kadın bana seslendi.
Beni unutmamış.Dedi ki;'Yukarı gel,sana bir şey vereceğim.'
Evine çıktım,elinde,fotoğrafta gördüğünüz arpa zambakları olan bu saksıyı bana uzattı ve 'Al,bunları,çoğalttığında da annene götür,mezarına dikersin.'
Bir an öylece kalakaldım.Beni unutmamıştı,annemi unutmamıştı.
Çok duygulandığım bir andı,o an.
Çiçeği eve getirdim.Kuruyunca da,sulamadan kaldırdım.
Geçende,biraz suyu verince baktım,küçücük bir filiz başladı.Biraz daha su derken,gördüğünüz gibi,çıkmaya başladı soğanlar.
Birkaç haftaya çiçeklerle dolacak bu saksı.
Umut,işte bu saksıda.
Her bitişin ardından,mutlaka yeşerecek,yeşertecek bir şey bulmak hayatta.
Çaba.....
O kadını hiç unutmayacağım çünkü;o da beni, unutmadı.
Teşekkür ediyorum gönlünün güzelliği ve bana bu duyguyu yaşattığı için.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder