#Masmavi bir gökyüzüne uyanmak....
Bunun adı huzur.
Radyoda yine nostalji kanalı ayarlı.
Gökyüzünü seyrediyorum,Cemal geçiyor.
Cemal,benden 6-7 yaş küçük yayla arkadaşım.

Kahvaltı için ekmek almaya gidiyor belli ki.
Radyoda eski şarkılar ve aklıma Cemal ile yaşadıklarım düşüyor.
Çok dövdüm bu çocuğu. ☺
Şimdi diyeceksiniz ki niye?
Önce,şimdiki Cemal'i tarif edeyim:1.85 boyunda,vurdu mu yere yapıştıracak atletik bir yapıda
İyi ki,çocukken onu dövdüğüm günleri anımsamıyor. 😉
Peki,neden sürekli dayak yedi benden?
Bu Cemal,elinde sapan,sürekli kuşları vuruyor.
'Cemal,vurma şu kuşları'diyorum,dinlemiyor.
Bir,iki derken sinirlenmeye başladım ufaktan,sapanını aldım birkaç kez,lastiğini de kestim defalarca ama Cemal bu,uslanmıyor.
Bunu,bir gün yakaladım,sen misin bu kuşları vuran diye bir giriştim....
Sıkı bir dayak yedi benden.Dayak yerken bağırıyor 'Anneeee,beni dövüyor ' diye ama annesinin duymayacağı bir yerde dövdüğüm için nafile bir çaba onunkisi elbette.😉
Neyse....
Cemal,o günden sonra bir daha kuş vurmadı.
Ne demişler:Bir kötek,bin nasihattan iyidir.
Bu laf böyle değildi ama ben yaptım oldu.☺
Cemal,ekmek almış dönüyor şu anda.
Gülümsüyorum ve günaydın diyoruz birbirimize.

İyi ki geçmişi anımsamıyor,iyi ki.😉